ျမင့္သန္းႀကည္ (ေရႊျပည္သာ)ေရးသားသည္။
မည္သည့္ႏုိင္ငံ မည္သည့္လူမ်ဳိးမဆုိ အရွက္ အေၾကာက္တရားကို ႏွလံုးသားထဲ၀ယ္စြဲၿမဲစြာ က်င့္ ႀကံေဆာင္ထားအပ္ေပသည္။ က်င့္ႀကံေဆာင္ထားသူ တုိင္းလည္း လူပံုအလယ္မွာ တင့္တယ္မည္။ လူတကာ့ လူထဲတြင္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးလူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းသည္ ေမြးလာကတည္းကပင္ မိမိတို႔၏လိုအင္ဆႏၵတစ္ခုအတြက္သိသင့္သိထုိက္ေသာအစြမ္း အစမ်ား ေဖာ္ထုတ္ျပသရယူၾကရသည္။ ေမြးကင္းစ ဘ၀မွာ ရယူလိုမႈအတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းႏွင့္ ေဖာ္ျပၾက သည္။ ဒီလိုနဲ႔ သိတတ္စအရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ပူဆာျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ ရယူျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔အရြယ္ လတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ စိတ္ဆုိးျခင္း၊ ပူဆာျခင္းနဲ႔ ရယူ ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဆန္႔က်င္ျခင္း၊ စိတ္ဆုိးျခင္း ရယူၾကျပန္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ ေနပါေစ။ လူတုိ႔၏ ပထမ ပညာသင္အရြယ္တြင္ လူသား တို႔၏ စိတ္အစဥ္သည္ လိုအင္ဆႏၵတစ္ခုအတြက္သာ အမ်ဳိးမ်ဳိးက်င့္ႀကံ အားထုတ္မႈရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းကင္းမဲ့စြာေတာ့ မျပဳလုပ္မိခဲ့ၾကပါ။
ဒီလိုနဲ႕ ပထမအရြယ္ၿပီးေတာ့ ဒုတိယအရြယ္ ေရာက္လို႔လာၿပီး စီးပြားေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ မိမိတို႔လိုအင္ ဆႏၵအတြက္ ေငြေၾကးေျမာက္ျမားစြာ ရရွိႏုိင္ဖို႔အတြက္ ရွာႀကံလာတဲ့အခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာရွိတဲ့ လူသားမ်ားနဲ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာနယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆုိင္ရာနယ္အသီးသီးနဲ႔ ေပါင္းစပ္မိၿပီး ဘ၀ထဲက ပညာ ကို ရွာရေတာ့သည့္အခါမွာ ေတာ့ ယခင္ ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ ထားေတြဟာ တျဖည္း ျဖည္း အေရာင္ဆုိး ညစ္ေထးလာစျပဳ လာပါေတာ့သည္။ ေလာကႀကီးထဲက ေလာကဓံေၾကာင့္ပဲလား၊ ေလာကႀကီးမွာ အသိအမွတ္ျပဳ သံုးစြဲေနတဲ့ က်င့္စဥ္တစ္ခုပဲေၾကာင့္လား ေတာ့မသိ။ လုပ္မွားကိုင္မွား ဟန္ေဆာင္မႈေတြ၊ မုသားေတြ၊ လိမ္ညာမႈေတြႏွင့္အတူ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႕ေပ်ာ္လာပါေတာ့သည္။ မိမိရယူမႈသည္ တရားမႈမတရားမႈကိုပင္မသိ။ ဆင္ျခင္တံုကင္းမဲ့ၿပီး လူပံုအလယ္မွာ တင့္တယ္ ဖုိ႔သာ အက်ဳိးကို ေရွး႐ႈလုပ္သမွ် အဟုတ္ထင္ၿပီး သတိ မ၀င္အသိမကပ္၍ ေဆာင္ရြက္လာေတာ့ မွားယြင္းမႈ ေတြ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ရၿပီး လူပံုအလယ္မွာ မတင့္မတယ္ျဖစ္ၾကရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့ ဘ၀ေအာက္တန္းက်ၿပီး ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
ယေန႔ေခတ္ ယေန႔ အခ်ိန္အခါ သိပၸံပညာ ထြန္းကား၍ မိမိျဖစ္ လိုရာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြႀကိဳးစားေနရ မည့္အခ်ိန္မ်ဳိး မဟုတ္ ေတာ့သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူမႈေရး ဆုိင္ရာ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကလည္း လူတို႔အတြက္ အပန္းေျဖႏုိင္တာကတစ္ေၾကာင္း ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ဘာသာ သာသနာ ထြန္းကား သည္ကတစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္အခါဟာ အလြန္႔အလြန္ ကို တန္ဖိုးရွိေနေပသည္။
ဒီလိုတန္ဖုိးရွိတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ရယူႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အက်ဳိးအရွိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ခက္ေနတာကိုက ပိုလြယ္မယ္လို႔ထင္ၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့ ယေန႔ေခတ္ လူသားေတြက ကိေလသာ ထဲနစ္ေမ်ာေနေလသည္။
တုိးတက္ေနေသာ တုိင္းျပည္ေတြကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္လဲ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံအၿပိဳင္အဆိုင္ ရလိုမႈေတြအတြက္နဲ႔ သူငါကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ၊ ကန္႔သတ္မႈေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ အခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္းမွန္သည္။ အခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္းမွားသည္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေတြးၿပီး ကုိယ့္ဘ၀ကိုကိုယ္ မၾကည့္မိလုိ႔ပါဘဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူမ်ဳိးဗုဒၶဘာသာေတြလဲ ယံုၾကည္မႈကေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္မႈကလည္း မမွားၾကပါ။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ကာယကံျဖစ္တဲ့ လက္ေတြ႕ လုပ္ကိုင္မႈေတြမွာ မမွားသင့္ဘဲ မွားေနၾကတဲ့ လူေတြရွိၾကပါတယ္။ ဥပမာ-ေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ေန႔ လုပ္တစ္ေန႔အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ဖို႔ပါး ဖို႔အတြက္ သူ႔စိတ္အစဥ္ဟာ အျခားဥစၥာျပည့္စံုေနတဲ့ လူကို ၿပိဳင္ဆိုင္တယ္။ အလွဴတစ္ခုပဲ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ပြဲေတာ္တစ္ခုခု က်င္းပလို႔ သြားသည္ျဖစ္ေစ၊ လူတမ္းေစ့တန္းတူျဖစ္ ေစဖုိ႔၀တ္တယ္၊ စားတယ္၊ သံုးတယ္၊ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေပးတယ္။ ဒါေတြဟာ ဆင္းရဲသား အေျခခံအလုပ္ သမားေတြအတြက္ ျပည့္စံုလို႔လုပ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ေခ်းငွားအေၾကြး၀ယ္ျခင္းျဖင့္သာ ျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ ၿပိဳင္ပြဲေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။ အေၾကြးေတာင္းတဲ့သူနဲ႔လည္း ေတြ႕ေရာ အရွက္ရခဲ့ရအျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳရပါေတာ့သည္။
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းသည္ ေကာင္းတာသိပ္ဆုိးတာကိုလည္းျမင္၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း သိျမင္မႈကိုစြဲၿပီး က်င့္မႈကို ေလးေလးနက္နက္ မလုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ၾကေတာ့ အျမင္မွာသာလွၿပီး အတြင္းမွာေတာ့ မည္းညစ္ေနေပသည္။ ဒါနေကာင္းမႈ၊ သီလေကာင္းမႈ၊ ဘာ၀နာေကာင္းမႈတို႔သည္ လူခ်င္းတူေတာင္မွ တူခ်င္မွ်႐ံုတင္မကဘဲ ပိုလွ်ံ၍ ေနသည္ကို အျမင္မွန္ရွိၾကေလေသာ္လည္း ႀကိဳးစားမႈမရွိၾကျပန္ေတာ့ ပန္း၀တ္မႈန္ေအာက္က ဖားသူငယ္လိုျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ဒါကို ေတြး၍ ရွက္ရမည္။ ဒါကို ေတြး၍ေၾကာက္ရမည္။ ႐ုပ္၀တၳဳတုိ႔ မျပည့္စံုရင္ေနပါ။ စိတ္၀တၳဳတို႔ ျပည့္စံုၿပီး က်င့္ႀကံေဆာင္ရြက္မႈမွန္သမွ် ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ခြဲၿပီး တစ္ခဏတာရၾကတဲ့ လူ႔ဘ၀မွ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ အသိကေလးေတြ ရင္ထဲကိန္းေအာင္းၿပီး မိမိျပဳလုပ္သမွ် မိမိျပန္ၿပီး ၾကည္ညိဳႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဟီရိၾသတၱပၸတရားလက္ကိုင္ထားၿပီး ရရွိလာတဲ့ဘ၀ေလးကို ေပးထားတဲ့ တရားေလးသာ လူသားအားလံုးကို အက်ဳိးျပဳ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သာယာလွပတဲ့ ေလာကကမၻာႀကီးျဖစ္မွာပါလို႔ ရည္ရြယ္ရင္းေရးသား တင္ဆက္လုိက္ပါသည္။
ကမၻာေစာင့္တရားႏွစ္ပါးဆုိသည္မွာဟီရိၾသတၱပၸတရားပင္ျဖစ္သည္။
ထုိတရားႏွစ္ပါးကိုျမန္မာ ႏုိင္ငံရွိျမန္မာလူမ်ဳိးဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
ဟီရိၾသတၱပၸမွာ ပါဠိစကား ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ျမန္မာလို အနက္အဓိပၸာယ္ျပန္ရမယ္
ဆုိရင္ ရွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
မည္သည့္ႏုိင္ငံ မည္သည့္လူမ်ဳိးမဆုိ အရွက္ အေၾကာက္တရားကို ႏွလံုးသားထဲ၀ယ္စြဲၿမဲစြာ က်င့္ ႀကံေဆာင္ထားအပ္ေပသည္။ က်င့္ႀကံေဆာင္ထားသူ တုိင္းလည္း လူပံုအလယ္မွာ တင့္တယ္မည္။ လူတကာ့ လူထဲတြင္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးလူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းသည္ ေမြးလာကတည္းကပင္ မိမိတို႔၏လိုအင္ဆႏၵတစ္ခုအတြက္သိသင့္သိထုိက္ေသာအစြမ္း အစမ်ား ေဖာ္ထုတ္ျပသရယူၾကရသည္။ ေမြးကင္းစ ဘ၀မွာ ရယူလိုမႈအတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းႏွင့္ ေဖာ္ျပၾက သည္။ ဒီလိုနဲ႔ သိတတ္စအရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ပူဆာျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ ရယူျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔အရြယ္ လတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ စိတ္ဆုိးျခင္း၊ ပူဆာျခင္းနဲ႔ ရယူ ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဆန္႔က်င္ျခင္း၊ စိတ္ဆုိးျခင္း ရယူၾကျပန္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ ေနပါေစ။ လူတုိ႔၏ ပထမ ပညာသင္အရြယ္တြင္ လူသား တို႔၏ စိတ္အစဥ္သည္ လိုအင္ဆႏၵတစ္ခုအတြက္သာ အမ်ဳိးမ်ဳိးက်င့္ႀကံ အားထုတ္မႈရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းကင္းမဲ့စြာေတာ့ မျပဳလုပ္မိခဲ့ၾကပါ။
ဒီလိုနဲ႕ ပထမအရြယ္ၿပီးေတာ့ ဒုတိယအရြယ္ ေရာက္လို႔လာၿပီး စီးပြားေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ မိမိတို႔လိုအင္ ဆႏၵအတြက္ ေငြေၾကးေျမာက္ျမားစြာ ရရွိႏုိင္ဖို႔အတြက္ ရွာႀကံလာတဲ့အခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာရွိတဲ့ လူသားမ်ားနဲ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာနယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆုိင္ရာနယ္အသီးသီးနဲ႔ ေပါင္းစပ္မိၿပီး ဘ၀ထဲက ပညာ ကို ရွာရေတာ့သည့္အခါမွာ ေတာ့ ယခင္ ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ ထားေတြဟာ တျဖည္း ျဖည္း အေရာင္ဆုိး ညစ္ေထးလာစျပဳ လာပါေတာ့သည္။ ေလာကႀကီးထဲက ေလာကဓံေၾကာင့္ပဲလား၊ ေလာကႀကီးမွာ အသိအမွတ္ျပဳ သံုးစြဲေနတဲ့ က်င့္စဥ္တစ္ခုပဲေၾကာင့္လား ေတာ့မသိ။ လုပ္မွားကိုင္မွား ဟန္ေဆာင္မႈေတြ၊ မုသားေတြ၊ လိမ္ညာမႈေတြႏွင့္အတူ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႕ေပ်ာ္လာပါေတာ့သည္။ မိမိရယူမႈသည္ တရားမႈမတရားမႈကိုပင္မသိ။ ဆင္ျခင္တံုကင္းမဲ့ၿပီး လူပံုအလယ္မွာ တင့္တယ္ ဖုိ႔သာ အက်ဳိးကို ေရွး႐ႈလုပ္သမွ် အဟုတ္ထင္ၿပီး သတိ မ၀င္အသိမကပ္၍ ေဆာင္ရြက္လာေတာ့ မွားယြင္းမႈ ေတြ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ရၿပီး လူပံုအလယ္မွာ မတင့္မတယ္ျဖစ္ၾကရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့ ဘ၀ေအာက္တန္းက်ၿပီး ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
ယေန႔ေခတ္ ယေန႔ အခ်ိန္အခါ သိပၸံပညာ ထြန္းကား၍ မိမိျဖစ္ လိုရာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြႀကိဳးစားေနရ မည့္အခ်ိန္မ်ဳိး မဟုတ္ ေတာ့သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူမႈေရး ဆုိင္ရာ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကလည္း လူတို႔အတြက္ အပန္းေျဖႏုိင္တာကတစ္ေၾကာင္း ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ဘာသာ သာသနာ ထြန္းကား သည္ကတစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္အခါဟာ အလြန္႔အလြန္ ကို တန္ဖိုးရွိေနေပသည္။
ဒီလိုတန္ဖုိးရွိတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ရယူႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အက်ဳိးအရွိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ခက္ေနတာကိုက ပိုလြယ္မယ္လို႔ထင္ၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့ ယေန႔ေခတ္ လူသားေတြက ကိေလသာ ထဲနစ္ေမ်ာေနေလသည္။
တုိးတက္ေနေသာ တုိင္းျပည္ေတြကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္လဲ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံအၿပိဳင္အဆိုင္ ရလိုမႈေတြအတြက္နဲ႔ သူငါကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ၊ ကန္႔သတ္မႈေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ အခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္းမွန္သည္။ အခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္းမွားသည္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေတြးၿပီး ကုိယ့္ဘ၀ကိုကိုယ္ မၾကည့္မိလုိ႔ပါဘဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူမ်ဳိးဗုဒၶဘာသာေတြလဲ ယံုၾကည္မႈကေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္မႈကလည္း မမွားၾကပါ။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ကာယကံျဖစ္တဲ့ လက္ေတြ႕ လုပ္ကိုင္မႈေတြမွာ မမွားသင့္ဘဲ မွားေနၾကတဲ့ လူေတြရွိၾကပါတယ္။ ဥပမာ-ေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ေန႔ လုပ္တစ္ေန႔အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ဖို႔ပါး ဖို႔အတြက္ သူ႔စိတ္အစဥ္ဟာ အျခားဥစၥာျပည့္စံုေနတဲ့ လူကို ၿပိဳင္ဆိုင္တယ္။ အလွဴတစ္ခုပဲ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ပြဲေတာ္တစ္ခုခု က်င္းပလို႔ သြားသည္ျဖစ္ေစ၊ လူတမ္းေစ့တန္းတူျဖစ္ ေစဖုိ႔၀တ္တယ္၊ စားတယ္၊ သံုးတယ္၊ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေပးတယ္။ ဒါေတြဟာ ဆင္းရဲသား အေျခခံအလုပ္ သမားေတြအတြက္ ျပည့္စံုလို႔လုပ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ေခ်းငွားအေၾကြး၀ယ္ျခင္းျဖင့္သာ ျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ ၿပိဳင္ပြဲေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။ အေၾကြးေတာင္းတဲ့သူနဲ႔လည္း ေတြ႕ေရာ အရွက္ရခဲ့ရအျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳရပါေတာ့သည္။
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းသည္ ေကာင္းတာသိပ္ဆုိးတာကိုလည္းျမင္၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း သိျမင္မႈကိုစြဲၿပီး က်င့္မႈကို ေလးေလးနက္နက္ မလုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ၾကေတာ့ အျမင္မွာသာလွၿပီး အတြင္းမွာေတာ့ မည္းညစ္ေနေပသည္။ ဒါနေကာင္းမႈ၊ သီလေကာင္းမႈ၊ ဘာ၀နာေကာင္းမႈတို႔သည္ လူခ်င္းတူေတာင္မွ တူခ်င္မွ်႐ံုတင္မကဘဲ ပိုလွ်ံ၍ ေနသည္ကို အျမင္မွန္ရွိၾကေလေသာ္လည္း ႀကိဳးစားမႈမရွိၾကျပန္ေတာ့ ပန္း၀တ္မႈန္ေအာက္က ဖားသူငယ္လိုျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ဒါကို ေတြး၍ ရွက္ရမည္။ ဒါကို ေတြး၍ေၾကာက္ရမည္။ ႐ုပ္၀တၳဳတုိ႔ မျပည့္စံုရင္ေနပါ။ စိတ္၀တၳဳတို႔ ျပည့္စံုၿပီး က်င့္ႀကံေဆာင္ရြက္မႈမွန္သမွ် ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ခြဲၿပီး တစ္ခဏတာရၾကတဲ့ လူ႔ဘ၀မွ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ အသိကေလးေတြ ရင္ထဲကိန္းေအာင္းၿပီး မိမိျပဳလုပ္သမွ် မိမိျပန္ၿပီး ၾကည္ညိဳႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဟီရိၾသတၱပၸတရားလက္ကိုင္ထားၿပီး ရရွိလာတဲ့ဘ၀ေလးကို ေပးထားတဲ့ တရားေလးသာ လူသားအားလံုးကို အက်ဳိးျပဳ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သာယာလွပတဲ့ ေလာကကမၻာႀကီးျဖစ္မွာပါလို႔ ရည္ရြယ္ရင္းေရးသား တင္ဆက္လုိက္ပါသည္။
